Chiang Mai - ceremonie tijdens het Kathina Merit making festival.
Devotie- een woord dat we in het Westen niet echt kennen. Een devotee is iemand die zich geeft en zelf uit de weg gaat hierbij.. zichzelf weg-schenkt.
Aan wíe of wát hebben we devoot te zijn denken we hierbij al gauw. Misschien associëren we devotie met het weggeven van persoonlijke macht of met kwetsbaarheid.
Omdat we onszelf tot een Object hebben gemaakt: een wie of wat.
Ti-mug wordt dat in Tibetaanse boedhisme genoemd. (Het geloof in) het bestaan van een onafhankelijk 'ik (ego).
Volgens de boeddhistische filosofie, psychologie en oosterse geneeskunde is het vasthouden aan het Ego de oorzaak van alle lijden en ziektes.
Vanuit onder andere deze ingewortelde cultuur-wijsheid zie je in het oosten van de wereld grote blijken van devotie.
Al moet ik zeggen dat het in mijn ogen nog steeds zo object-gericht líjkt. De boeddhadeelden zijn de Buddha niet. De afgodsbeelden is god niet.
En bidden voor rijkdom en zegening is misschien geen echte devotie maar eigen - belang. Ik had voordat ik de wizzars zou gaan bezoeken in MyanMar ooit een visioen dat meer een inwijding leek te zijn. In dat visioen waren de kleuren en details heel helder, alsof ik er helemaal was. Er waren tientallen mensen aanwezig in een ruimte zoals in een tempel. Iedereen knielde devoot voor een immense Gouden Boeddha. Ik had mijn ogen gericht op een aftandse deur recht achter het beeld maar moest daarbij door een hekje. Ik nam een aanloop en ramde zo door het hekje en vloog voorbij het beeld zonder het een blik waardig te gunnen richting de houten deur. Ontzettend onbeleefd realiseerde ik me later maar ik voelde er niets bij alleen maar een intens verlangen om door de deur te gaan. Ik kreeg daarna sterk het gevoel alsof ik voor een test was geslaagd.*
Maar kunnen we ook devoot aan het Leven zélf zijn?
Te luisteren en bereid te zijn dat het je beweegt en brengt naar plekken waar je niet eerder bent geweest of daar waar je nog wat te doen hebt.
Wílling to trust. Bereid zijn te vertrouwen. Hélemaal.
Misschien betekent devotie onvoorwaardelijkheid.
Een goede vriendin gaf me raad lang geleden: 'je hoeft alleen maar te zeggen: ik ben bereid!'. Die toepassing heeft mij zoveel gebracht.
Al reizende in het onbekende merk ik weer hoe het Leven Zelf zó gul is en bereid is mij op mijn wenken te bedienen zodra IK-zelf uit de weg ga.
Daarvoor hoef ik niets te doen.
Ik voel en verwacht niks. Ik ben bereid te ervaren. Op het moment van vervulling is er een magisch moment waarneembaar. Alsof het leven zegt: kijk!, dit wilde jij toch? Alsjeblieft!
Zelf had ik het alweer losgelaten.. Het kan me niet zoveel schelen zelfs of het ingevuld zou worden of niet .. ik voel dat het hoe dan ook goed is.
Maar van het Momentum geniet ik!
Voor mij is dit de ware zegening.
Dat ikzelf met mijn kleine ikje uit de weg kan gaan en dit ook doe .. zonder het te doen.
*NB. Dood aan de boeddha:
“Niets heiligs,” sprak Bodhidharma, volgens een kwestieuze overlevering de monnik die rond 500 na Christus het zenboeddhisme van India naar China bracht.
En aan Lin chi, een meester uit de eerste eeuwen van de zentraditie in China, wordt het gezegde toegeschreven: ”Als je een Boeddha tegenkomt, dood hem dan.”
Dood aan de Boeddha, maar niet in letterlijke zin. Je voorstelling kan in de weg staan van de ervaring waar het om gaat – dat wordt bedoeld. Het is dezelfde reden waarom bijvoorbeeld ook het Oude Testament het verbiedt om afbeeldingen te maken van Jahweh.
https://boeddhistischdagblad.nl/boeddhisme/175237-taigu-dood-aan-de-boeddha-2/
©EekeSjoukje Roodvoets
💎🦉
