Binnenkomst in Bosnië via Kroatië
In Strmica, Kroatië een kleine ceremonie bezegeld door kristallijne Vos en na een flauwe bocht is daar opeens de Gate naar Bosnië Herzegovina. Een bescheiden gateway dat wel. Er staan midden op de dag welgeteld 3 auto's voor mij.
'Passaporte please'. Er wordt even forsend gekeken maar daarna volgt er een kort en luchtig 'ok' en kan ik door.
Een totaal andere energie als in Kroatië is er waarneembaar. Zwaarder, strenger en krachtig zou ik willen zeggen.. met een absolute ruige natuur als je het de vrije loop zou laten gaan. Die bergen! En zo groen..
Ik klim en daal en voel na de grensovergang al snel nabij een ander wezen. Het verdicht en krult zich onder mijn voeten.. het leeft en neemt me mee zijn land in.
Op de rug van deze immense Draak beweeg ik mee door ondoordringbaar groen. Kronkelend en wervelend, de spieren onder zijn ruggengraat rollen.
Meedogenloos naar vreemden zoals mij, hij gromt: 'wie ben jij en wat kom je doen? Wat is het paswoord weet je dat wel?'
Op slag voel ik me naïef bij zoveel norsheid.
'Het Paswoord is respect liefde en vrijheid' zeg ik na een tijd van invoelen. 'Ik kom verbinden. En leren. En..'
'Ja' zucht de draak. 'Goed goed. Nu zal ik je dragen en beschermen'.
En ik mag staan op zijn rug.. ahh nu zie ik meer en wordt het fijn.
Mensen rijden hier als gekken en overal kruizen met foto's langs de weg.
Vrouwen laveren in zwarte boerka's en bescheiden hidjab, spitse torens wijzen als raketten naar de hemel, witte gele kerken met hoge kruizen op de top en ronde basiliekachtige gebouwen vallen op tussen hoge rode bakstenen huizen, gepleisterd of gelaten.
We wervelen, zoeven en kruipen langs Zebe, Bihać, Travnik, Busovača. 10 uur lang bergen, dalen en bergen dwars omhoog naar Sarajevo. Draak schudt me door elkaar als was het een proef een groot voorrecht om hier te mogen zijn en ja, daar begin ik in te geloven Want hier is geleefd gevochten en gehuild dat voel je zo. Soms kom ik argeloos een hoek om en wordt ik zowat uit mijn auto geblazen of voel ik een onverklaarbare frequentie die me bijna mijn bewustzijn doet verliezen. Waardoor? Zeg het maar .. Menig Bosniër die ik gesproken heb hierover herkent het.. het is de oorlog die je voelt fluisteren ze, er is daar zo gevochten. Als dat het is dan zijn de machten en de geesten er nog levend. Ik mag hopen dat zij de goede beschermers zijn van heel het land. De verdeeldheid overstijgend. Sarajevo nader ik terwijl het donker wordt, ik rol het binnen zo voelt het wel. De stad is omringd door een vijftal bergen die tot de Dinarische Alpen behoren, de rivier Miljaca verdeeld het in tweeën.
Ik wentel naar het oosten naar Servië de bergen in met de maan hijgend in mijn rug..
Hier dropt de draak me in een donzen bed.
Als Ik mijn ogen sluit golft het nog een tijdje op en neer.
© EekeSjoukje Roodvoets
💎🦉